Մոտենա՛նք շնորհի աթոռին Աստվածաշունչն ասում է. «Եթե մեր սիրտը մեղադրի մեզ, ապա Աստված մեր սրտից ավելի մեծ է և ամեն բան գիտի» (1-ին Հովհաննես 3:20)։ Մենք կարիք չունենք որևէ բան պահել Աստծուց։ Պետք է Նրա հետ բաց և ազնիվ լինենք՝ անկեղծությամբ խոստովանելով ամեն մի հանցանք, մեղսալից միտք և թերություն։ Սակայն այն բանից հետո, երբ ամեն […]
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 30. «ԴԵՆ ՆԵՏԵԼ ԴԱՏԱՊԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ» Մոտենա՛նք շնորհի աթոռին Կարևոր է Աստծուն մոտենալ առանց դատապարտության, այսինքն՝ համարձակությամբ, որովհետև «Եթե ես անօրինություն տեսնեի իմ սրտում, Տերը չէր լսի ինձ» (Սաղմոս 66:18)։ «Եթե ես անօրինություն տեսնեի իմ սրտում». սա նշանակում է, որ ես Աստծուն մոտենում եմ՝ իմ սրտում ունենալով ինչ-որ բանի գիտակցությունը, որը դատապարտում է ինձ։ Ամեն անգամ, […]
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 29. «ՀՐԱՎԵՐ ԱՍՏԾՈ ԿՈՂՄԻՑ» Մոտենա՛նք շնորհի աթոռին Սա չորրորդ կոչն է Եբրայեցիներին ուղղված նամակում։ Հավատում եմ, որ չորրոդ քայլն ուղղակի առնչություն ունի առաջին երեք քայլերի հետ, և այդ հերթականությունն ուշագրավ է։ Շնորհի աթոռին վստահությամբ մոտենալու համար մենք պետք է նախ առաջին երեք քայլերը կատարած լինենք։ Առաջին քայլը զգուշանալն է. «Զգուշանա՛նք» (Եբրայեցիներին 4:1)։ Զգուշանալ նշանակում […]
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 28. «ԻՆՉ ՆԵՂՈՒԹՅՈՒՆ ԷԼ ԼԻՆԻ» Պի՛նդ բռնենք դավանությունը Երբ Աստվածաշունչն ասում է, որ պինդ բռնենք դավանությունը (Եբրայեցիներին 4:14), իրականում սրանից բխում է մի նախազգուշացում այն մասին, որ մենք այնպիսի նեղությունների կենթարկվենք, որոնց պատճառով գուցե հետ կանգնենք նրանից, ինչ ասել ենք։ Սակայն մենք չպետք է ընկրկենք, այլ պետք է պինդ բռնենք մեր այն դավանությունը, որը […]
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 27. «ՄԵՐ ԽՈՍՔԵՐԻ ՊՏՈՒՂԸ» Պի՛նդ բռնենք դավանությունը Ամբողջ Աստվածաշունչը ցույց է տալիս, որ մեր խոսքերը որոշում են մեր ճակատագիրը։ Ինչպես կարդում ենք Առակաց 18:21-ում. «Մահն ու կյանքը լեզվի ձեռքին է, և նրան սիրողը կուտի նրա պտուղը»։ Լեզուն կա՛մ մահ կբերի մեր կյանքում, եթե սխալ դավանություն անենք, կա՛մ էլ՝ կյանք, եթե ճիշտ դավանություն անենք։ Ինչ […]
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 26. «ՍԻՐՏԸ ԵՎ ԲԵՐԱՆԸ» Պի՛նդ բռնենք դավանությունը Հռոմեացիներին տասներորդ գլխում ավելի հստակ քան որևէ այլ տեղ Նոր Կտակարանում, Պողոսը բացատրում է, թե ինչ է անհրաժեշտ փրկության համար։ Նա այսպես է սկսում. «Խոսքը քեզ մոտիկ է, քո բերանում և քո սրտում է, այսինքն՝ հավատի խոսքը, որ մենք քարոզում ենք, որովհետև եթե Հիսուսին բերանովդ Տեր դավանես […]
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 25. «ՄԵՐ ՓԱՍՏԱԲԱՆԸ» Պի՛նդ բռնենք դավանությունը Հիսուսը «մեր դավանության Քահանայապետն» է (Եբրայեցիներին 3:1)։ Մեր դավանությունը Հիսուսին արձանագրում է որպես մեր Քահանայապետ, սակայն հակառակը նույնպես, ցավոք, ճշմարիտ է։ Եթե դավանություն չենք անում, ուրեմն Քահանայապետ չունենք։ Ոչ թե Հիսուսն է դադարում մեր Քահանայապետը լինելուց, այլ մենք չենք հնարավորություն տալիս, որ նա մեր Քահանայապետի ծառայությունն անի։ Նա […]
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 24. «ԽՈՍՔԵՐ, ՈՐ ԱՍՈՒՄ ԵՆՔ» Պի՛նդ բռնենք դավանությունը Դավանության համար մեկ այլ բառ է վկայությունը։ Հայտնության գրքում կարդում ենք. «Եւ նրանք հաղթեցին նրան (սատանային) Գառան արյունով ու իրենց վկայության խոսքով (Հայտնություն 12:11) ։ Մենք հասկացել ենք, որ սատանային հաղթում ենք, երբ անձնապես վկայում ենք, թե, ըստ Աստծո Խոսքի, Հիսուսի արյունն ինչ է անում մեզ […]
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 23. «ՃԻՇՏ ԴԱՎԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ԱՆԵԼԸ» Պի՛նդ բռնենք դավանությունը Ես կարող եմ «դավանության» պատկերավոր նկարագրությունը տալ մի գրքից, որը վերնագրված է «Չարից մի՛ վախեցիր», և որի հեղինակն է մի աքսորյալ հրեա՝ Նաթան Շարանսկին։ Շարանսկին քրիստոնյա չէր, բայց և այնպես ՊԱԿ-ը (սովետական գաղտնի ոստիկանություն) ձերբակալեց նրան և ինը տարվա տառապանքի մատնեց։ Երբ կարդացի նրա պատմությունը, ՊԱԿ-ի մեջ […]
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 22. «ՄԵՐ ԴԱՎԱՆՈՒԹՅԱՆ ՔԱՀԱՆԱՅԱՊԵՏԸ» Պի՛նդ բռնենք դավանությունը Հիսուսի կարգավիճակը՝ որպես Քահանայապետ, առնչվում է մեր դավանությանը։ Եկե՛ք Եբրայեցիների գրքից երեք հատված նայենք։ Առաջին, Եբրայեցիներին 3:1-ն ասում է. «Ուստի, սու՛րբ եղբայրներ, երկնային կոչմա՛ն մասնակիցներ, նայեցե՛ք մեր դավանության Առաքյալին ու Քահանայապետին՝ Քրիստոս Հիսուսին»։ Հիսուսն այն Առաքյալն էր, ում Աստված ուղարկեց՝ փրկություն պատրաստելու համար։ Փրկությունը պատրաստելով՝ նա վերադարձավ […]